Wpływ ceny ropy naftowej na gospodarkę Kanady

 Pierwszą istotną kwestią, jaką Kanada powinna rozważyć w sprawie nowego porządku w dziedzinie światowych cen ropy jest to, że w przeciwieństwie do tego, co mówi rząd federalny, gospodarka nie potrzebuje nowych rurociągów rozwijających biznes naftowy. W związku z tym, kraj może funkcjonować także bez budowy dodatkowych terminali kolejowych, umożliwiających transport ropy – wczorajsze utrudnienia związane z dostarczaniem surowców są już dzisiaj nieistotne i nieaktualne. 

Przy obecnie obowiązujących cenach surowca, prawdopodobnie nie będzie masowej ekspansji produkcji piasków roponośnych, ponieważ projekty związane z tymi inicjatywami są odpowiedzialne za prowadzenie jednej z najdroższych produkcji ropy na świecie i w dzisiejszych realiach, nie mają ekonomicznego sensu. 

Ostatnia fala rezygnacji z prowadzenia poszczególnych projektów przez światowych gigantów naftowych, takich jak Total’s Joslyn Mine, Shell’s w Pierre River oraz Statoil’s Corner Oil Sands Venture, jest jedynie początkiem zmian do jakich może dojść. Wraz ze spadkiem cen ropy, możemy spodziewać się sytuacji, w której dziesiątki miliardów dolarów, które miały być wydane na nowe przedsięwzięcia, zostaną odwołane i odłożone do wykorzystania w innym, nieokreślonym czasowo momencie. 

Nie tak dawno temu, wielka wizja piasków roponośnych łączyła się z podniesieniem wydajności produkcji o około dwukrotność dotychczasowych możliwości i planowana była na okres najbliższych dwudziestu lat. Obecnie marzenie to przestało być ważne i szybko przeniesione zostało do przeszłości. Aktualnie, zamiast zwiększenia produkcji, nowe imperatywy gospodarki będą dążyć do zmniejszenia kosztów produkcji, aby utrzymać jej stabilny poziom, który panuje na dzień dzisiejszy. 

Nikt poza istotnymi graczami biznesu naftowego, korzystających z piasków roponośnych, nie poczuje bardziej dotkliwie odwołania wspomnianych projektów. Zwłaszcza dotyczy to nowego premiera Alberty, Juma Prentice’a. Budżet jego prowincji jest ściśle związany i przeznaczony na przedsięwzięcia bitumiczne, które, jak się okazuje, nie będą miały miejsca zgodnie z ustanowionymi wcześniej planami. 

Prentice mógł wybrać inny system i sposób wykorzystania przydzielonego mu budżetu, tak jak zrobi to były premier Don Getty, gdy ceny ropy spadły w 1980 roku, w nadziei że dojdzie do szybkiego wzrostu cen. Opcja ta, jak odkrył Getty, prowadziła do minimalizacji nadwyżek budżetowych. Bilans prowincji nie był tak czysty aż do władania nią przez Ralpha Kleina. W pierwszym okresie jego kadencji, doszło do dużych cięć wydatków związanych z usługami socjalnymi (30 procent), edukacją (16 procent) oraz służbą zdrowia (20 procent). 

Oczywiście spadające ceny ropy są troską nie tylko budżetu prowincji Alberta. Ze zwiększonym ryzykiem borykają się również dział nieruchomości, powierzchnie biurowe w centrum Calgary. Dla operatorów piasków roponośnych, pozostanie na rynku i przetrwanie w środowisku niskich cen oznacza nie tylko anulowanie poczynionych wcześniej planów ekspansji, ale także cięć miejsc pracy w branży oraz ograniczenie wydatków związanych z nowymi lub posiadanymi nieruchomościami.

Prawdopodobnie, spadające ceny ropy piszą historię wiodącą do krachu w prowincjach takich jak Alberta, Saskatchewan i Nowej Fundlandii. Jednak sytuacja będzie wyglądała nieco inaczej w pozostałych częściach kraju. 

Depresja gospodarcza w Ontario aktualnie jest na dobrej drodze do rozpoczęcia wzrostu gospodarczego. Zmiany w tym regionie zaczynają nabierać wyższych obrotów, napędzających środowisko w kierunku rozwoju. W Ontario, które uważane jest za największego odbiorcę ropy w Kanadzie, niższe ceny zasobu, dają więcej pieniędzy w kieszeniach mieszkańców regionu, jednocześnie zwiększając siłę nabywczą ich największych partnerów handlowych. Współpraca Ontario ze Stanami Zjednoczonymi ma obecnie szansę stać się jeszcze bardziej znaczącą.

Boom związany z piaskami roponośnymi spowodował, że waluta Kanady stała się petrodolarem. Sytuacja związana z biznesem naftowym jest po części odpowiedzialna za obecny, niski poziom dolara kanadyjskiego. Bank Kanady nie przewiduje żadnych inicjatyw związanych z pomocą w tej kwestii, jednocześnie sygnalizuje, że jest gotów funkcjonować z dużo niższym kursem własnej waluty, w obliczu umacniającego się dolara amerykańskiego. 

Loonie (jeden dolar kanadyjski) na poziomie 75 centów powoduje, że GM, Ford oraz inne przedsiębiorstwa samochodowe, ponowie uznały Ontario za bardzo atrakcyjne miejsce do wprowadzania swoich samochodów osobowych oraz ciężarowych. Spadający kurs dolara kanadyjskiego do poziomu trzech czwartych swojej dotychczasowej wartości, spowoduje, że Ontario stanie się jednym z regionów Kanady, który zacznie powoli odzyskiwać niektóre z setek tysięcy miejsc pracy, które zostały utracone w ostatniej dekadzie, kiedy waluta kraju była przewartościowana. 

Ogólnokrajowa gospodarka Kanady stoi w obliczu wielu zmian, jednak nie we wszystkich jej dziedzinach. Ponownie, ropa będzie miała znaczącą rolę w definiowaniu i określaniu podziałów między bogatymi a biednymi. Mimo wszystko, to właśnie czterdziestu dolarowa baryłka ropy, będzie motorem wzrostu gospodarczego, który będzie miał swoje źródło w prowincjach, które najintensywniej zaopatrują się w to dobro. W ostatecznym rozrachunku, zamiast nowych rurociągów i ropy w niech płynących, w kraju pojawi się więcej miejsc pracy i związanych z nimi inwestycji.